หุ่นยนต์เพื่อความบันเทิง

     ญี่ปุ่นมิได้เป็นแต่ผู้นำทางเทคโนโลยีหุ่นยนต์เท่านั้น  (ญี่ปุ่นมีหุ่นยนต์ใช้งาน 220,000 ตัวเมื่อปลายปี ค.ศ. 1999)  หากยังรู้จักหาความบันเทิงใจจากหุ่นด้วย   นักธุรกิจญี่ปุ่นอาจซื้อหุ่นยนต์เป็นของเล่นให้นักบริหาร  เด็กญี่ปุ่นอาจไปชมหุ่นยนต์ร้องเพลงและพูดได้ที่พิพิธภัณฑ์วิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีในโตเกียว  แต่หุ่นยนต์เพื่อความบันเทิงมิได้จำกัดอยู่แต่ในญี่ปุ่นเท่านั้น  ในสหรัฐฯ ก็มีบริษัทขายหุ่นยนต์สำหรับบริการเครื่องดื่มที่บาร์

     ที่ญี่ปุ่น ศาสตราจารย์ฮิชิโร คาโต แห่งมหาวิทยาลัยวาเซตะได้พัฒนาหุ่นยนต์ “ฮิวมานอยด์” (humanoid)  หรือหุ่นยนต์คล้ายมนุษย์ขึ้นมาตัวหนึ่ง ซึ่งสามารถอ่านโน้ตดนตรีและเล่นออร์แกนได้  และยังประดิษฐ์หุ่นยนต์แบบอื่น ๆ อีกหลายแบบ  เช่น หุ่นยนต์ที่สามารถเดินสองขาได้  หรือหุ่นที่มีหลายขาคล้ายแมงมุมและสามารถขึ้นบันไดได้  หุ่นพวกนี้ไม่ได้สร้างเพื่อความบันเทิงเท่านั้น  แต่ยังเป็นการทดลองที่อาจนำไปใช้ประโยชน์ได้ด้วย  เช่น  หุ่นแมงมุมอาจนำไปปรับใช้ในอุตสาหกรรมการก่อสร้าง  ส่วนหุ่นที่เดินสองขาได้ก็เท่ากับว่าเป็นการทดลองเพื่อพัฒนาขาเทียมที่มีไมโครโพรเซสเซอร์ควบคุมการเคลื่อนไหว

     เด็กนักเรียนตามที่ต่าง ๆ หลายแห่งในโลกสามารถศึกษาเรื่องคอมพิวเตอร์และการสร้างโปรแกรมได้จากหุ่นยนต์ของเล่น  เช่น  หุ่นยนต์ควบคุมระยะไกลที่ประดิษฐ์ขึ้นในอังกฤษ  ชื่อว่าเจ้า “เทอร์เทิล” (เต่า)  ซึ่งช่วยสอนเรขาคณิตให้เด็กหรือหุ่นยนต์ชื่อ “โรเมอร์”  (ที่เด็ก ๆ ชอบเรียกว่า  เจ้าขนมยักษ์)  ซึ่งมีไมโครโพรเซสเซอร์ติดตั้งอยู่ข้างใน   จึงสามารถตั้งโปรแกรมให้หุ่นตัวนี้เดินไปเดินมา  พร้อมทั้งผลิตเสียงดนตรีอิเล็กทรอนิกได้ด้วย

คัดมาจากเรื่อง  อะเดปต์ วัน (Adept one)  หุ่นยนต์อเมริกันที่ควบคุมด้วยคอมพิวเตอร์  "รู้จัก"  รูปทรงของช็อกโกแลตที่มัน "เห็น" ในจอโทรทัศน์และเลือกหยิบอันที่ถูกต้องมาใส่กล่องได้