|
|
| ||
|
การเกิดของเมฆ
โลกยุคแรกเริ่มกำเนิดจากการถูกชน โลกค่อย ๆ ใหญ่ขึ้นจากแรงชนและการหลอมรวมของเทหวัตถุยิ่งชนมากยิ่งโตมาก แรงดึงดูดยิ่งมาก ค่อย ๆ หลอมเข้ามารวมกันขนาดใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ พื้นผิวโลกเริ่มเปลี่ยนแปลง การชนหนัก ๆ เกิดพลังงานความร้อนสูงมากทำให้ผิวโลกเริ่มหลอมละลายกลายเป็นหินหนืด จุดหลอมเหลวของหินหนืดอยู่ที่อุณหภูมิ 1,300 องศาเซลเซียส กว่าจะเย็นลงได้ต้องใช้เวลานาน ดังนั้นโลกเราจึงเกิดเป็นดาวเย็นเกิดเป็นหลุมมหาสมุทรใหญ่จากแรงปะทะ เป็นมหาสมุทรหินหนืด นอกจากนี้ดาวเคราะห์น้อยที่ลอยเคว้งคว้างไปมาก็ยังพุ่งชนโลกไม่หยุดหย่อน ไม่ใช่เป็นการชนเฉย ๆ แล้วเกิดหลุมบ่อ ดาวเคราะห์เหล่านี้ประกอบด้วยธาตุชนิดต่าง ๆ ซึ่งธาตุเหล่านี้หลอมละลายกลายเป็นธาตุที่เป็นองค์ประกอบของโลกในทุกวันนี้ เพื่อให้เข้าใจโลกเราจึงต้องอาศัยวัตถุดิบแร่ธาตุที่ปรากฏในปัจจุบันอธิบาย เวลาผ่านไปนาน ๆ เข้า ความถี่ของการชนค่อย ๆ ห่างลงปัจจุบันถึงแม้ว่ายังมีอุกาบาตอีกมากที่ยังล่องลอยอยู่ในเอกภาพ นานจึงจะร่วงลงมายังโลกสักครั้ง การวิเคราะห์ก้อนอุกาบาตทำให้เข้าใจการเกิดมหาสมุทรของโลกได้ เชื่อว่ามีน้ำอยู่ในระบบสุริยะเมื่อ 4,600 ล้านปีก่อน โดยนักวิทยาศาสตร์พบว่า ไอน้ำถูกเก็บไว้ในอุกาบาตเมื่อระบบสุริยะเย็นลง จากการทดลองเอาสะเก็ดดาวที่คงหลงเหลือพบอยู่บนพื้นโลกในปัจจุบันมาเผาด้วยอุณหภูมิสูง 800 องศาเซลเซียส ได้ไอน้ำออกมาภายใน 1 นาที กลั่นออกมาเป็นหยดน้ำได้ จึงอธิบายได้ว่า ขณะที่อุกาบาตชนโลก เกิดความร้อนขึ้น น้ำในสะเก็ดดาวจึงระเหยขึ้นไปในบรรยากาศของโลก เป็นเมฆลอยอยู่เบื้องบนปกคลุมโลกอยู่เบื้องบน หลายพันล้านปีก่อนดาวเคราะห์น้อยถูกโลกที่กำลังก่อตัวดึงดูดให้มาชน ความแรงของการชนทำให้ธาตุที่ประกอบอยู่ในเทหวัตถุนั้นแตกตัวออกมาเป็นธาตุต่าง ๆ หลายชนิด ส่วนที่เป็นธาตุเหล็กหนักกว่าจะจมลงยังใจกลางโลก นอกจากธาตุแล้วดาวเคราะห์เหล่านี้ยังมีน้ำอยู่ด้วย โดยปกติจะระเหยทันทีที่ชนโลก ไอน้ำที่ระเหยจะลอยขึ้นไปรวมกับก๊าซมีเทน ก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์กลายเป็นเมฆ ทำหน้าที่เป็นเกราะป้องกันโลก (ปรากฏการณ์นี้บนดาวเคราะห์ดวงอื่นไม่มี) ดาวศุกร์ไม่มีเมฆช่วยเป็นเกราะป้องกันจึงเสื่อมสภาพไปเรื่อย ๆ เนื่องจากพลังงานอันแรงกล้าของดวงอาทิตย์ ดาวเคราะห์ที่เคยมีอยู่มากมายลดจำนวนลง ช่วงเวลาการชนจึงห่างออกไปเรื่อย ๆ นอกจากนี้โลกยังมีมหาสมุทร มีน้ำ ทำให้หินหนืดเย็นลง อุณหภูมิโลกลดลง ขณะที่พื้นผิวโลกเย็นอากาศก็เย็นลงด้วย หมู่เมฆซึ่งลอยอยู่สูง 500 กิโลเมตรก็ค่อย ๆ ลดต่ำลง ณ จุดหนึ่ง อุณหภูมิโลกลดลงเหลือ 300 องศาเซลเซียส (ดาวเคราะห์ดวงอื่นไม่ลด) หมู่เมฆที่อุ้มน้ำไว้เริ่มสลายตัว ฝนตกลงมายังพื้นโลก อุณหภูมิของโลกก็ยิ่งลดลงไปอีก ฝนก็ยิ่งตกลงมาอีก วัฏจักรนี้วนเวียนไปต่อเนื่องจนน้ำท่วมผิวโลก โลกจึงมีมหาสมุทรเกิดขึ้น จากพัฒนาการโลก มหาสมุทรเกิดอย่างฉับพลัน ท้ายสุดหมู่เมฆยังกระจายทั่วไปช่วยกำบังแสงแดดที่ส่องลงถึงผิวโลก และน้ำในมหาสมุทรก็ระเหยขึ้นไปเป็นเมฆอีกต่อไปเป็นวัฏจักร ถ้าปราศจากมหาสมุทรและความเหมาะสม ความเหมาะเจาะ โลกก็คงจะมีสภาพเหมือนดาวศุกร์
| |||
|
| |||
หน้าที่
| |||
|
| |||
การเรียนการสอนฟิสิกส์ 1 ผ่านทางอินเตอร์เน็ต